Tartak w Rudzie Różanieckiej rozpoczął swoją działalność w I połowie XIX wieku i stanowił wówczas jeden z zakładów przemysłowych majątku barona Jana Brunickiego.
Zakład ten znajdował się w miejscu obecnego i wykorzystywał w połowie XIX w. duże koło wodne na rzece Różaniec. Surowca do produkcji dostarczały okoliczne lasy, leżące w dobrach Brunickich.

W latach 70-tych XIX w. tartak przerabiał rocznie około 1.200 m³ drewna, głównie sosnowego i jodłowego. W 1883 roku tartak dysponował dwoma trakami, do napędu których zaczęto używać maszyny parowej. Tartak był wówczas własnością Henrietty z domu Brunickiej i jej męża barona Ludwika von Wattmana. Do największego rozwoju zakładu drzewnego w Rudzie Różanieckiej przyczynił się syn barona Wattmana – baron Hugo von Wattman.
Majątek Wattmanów poniósł dotkliwe straty w okresie I wojny światowej, a lasy i tartak ucierpiały zwłaszcza w 1915 roku podczas odwrotu wojsk rosyjskich. Zniszczony tartak został szybko odbudowany, a w 1918 roku sprowadzono z Magdeburga nową lokomobilę oraz uruchomiono traki i heblarnię, zbudowano elektrownię wodną i suszarnię.

Zakład posiadał również warsztat i skromne zaplecze socjalne.
W okresie II wojny światowej tartak, podobnie jak inne zakłady Wattmana został przejęty przez zarząd przymusowy i pracował na potrzeby III Rzeszy. Po przejściu frontu w 1944 r. tartak uruchomiono ponownie, a następnie tartak został upaństwowiony. Do 1950 r. tartak znajdował się w strukturach Dyrekcji Lasów Państwowych Okręg Rzeszowski z siedzibą w Tarnowie. W tym roku siedziba dyrekcji została przeniesiona do Przemyśla. W 1963 roku tartak zelektryfikowano, co skutkowało rozszerzeniem parku maszynowego oraz rezygnację z turbiny parowej.

W 1995 r. powołano Przedsiębiorstwo Państwowe Małopolski Przemysł Drzewny z siedzibą w Przemyślu, w którego skład wszedł również zakład drzewny w Rudzie Różanieckej. Po siedmiu latach w połowie 2002 r. zakład drzewny został sprywatyzowany na drodze powołania spółki pracowniczej RUD-DREW Sp. z o.o.